การค้า ต่างประเทศบ้านเราแต่เดิมนั้นเราก็มักจะเน้นค้าขายกับประเทศที่ร่ำรวย พัฒนาเติบโตดีแล้วเป็นหลัก อาศัยขายแรงงานรับจ้างทำของและการค้าสินค้าด้านเกษตร ที่ต้องใช้แรงงานมากๆเป็นสินค้านำ การค้ากับประเทศในแถบยุโรป อเมริกา หรืออย่างค้ากับญี่ปุ่นนั้นก็เป็นเรื่องที่ดี น่าค้าขายต่อเนื่องอยู่แม้ว่าจะเริ่มมีปัญหาด้านกีดกันการค้าอยู่บ่อยๆก็ตาม 

 

แต่ถ้าดูการค้าอีกแนวคิดที่เรานั้นสามารถขยายเข้าไปสู่ประเทศข้างเคียงของเรา ที่มีวัฒนธรรมความเป็นอยู่ที่ใกล้เคียงกับเรา มีความเข้าใจพื้นฐานด้านความชอบทัศนคติ ความนิยมใกล้เคียงกับเรา รู้ดีว่าเราเป็นใครมีดีอะไร แม้ว่ามูลค่าตลาดการค้า ตามความต้องการในแต่ละประเทศนั้นยังไม่สูงนักก็ตาม แต่ตลาดประเภทอย่างนี้เหมาะกับการขยายงาน ขยายเครือข่ายร้านค้าได้อย่างดี

วันนี้ถ้าเราหันมามองตลาดในเอเชียที่มีแนวโน้มดีวันดีคืน ไม่ว่าจะเป็น พม่า ลาว เวียดนาม เขมร ซึ่งรวมประชากรแล้วไม่น้อยกว่าร้อยล้านคน ตลาดเหล่านี้ยังเป็นตลาดที่มีความต้องการพอสมควร ยิ่งถ้าวันหนึ่งตลาดพม่าเปิดตัวเป็นแหล่งท่องเที่ยว เวียดนามเปิดตัวสู่กระแสการค้าสากลเต็มตัว ตลาดเหล่านี้สามารถใช้ประเทศไทยเป็นศูนย์กลางได้อย่างดี เพียงแต่ว่าเรามีการเตรียมพร้อมกันหรือเปล่าเท่านั้น หรือว่าเรามองข้ามประเทศปลายจมูกเหล่านี้นานเกินไปหรือไม่

ประเทศที่ใกล้ชิดเรามากที่สุดน่าจะเป็น สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว หรือประเทศลาว นั่นแหละครับ วันนี้สภาพการเปิดตัวสู่โลกภายนอกก็มากขึ้น การประสานเสียงรับแนวนโยบายแบบจีนที่เปิดประเทศรับการค้าใหม่แม้ว่า จะมีสภาพการบริหารประเทศแบบสังคมนิยมก็ตาม การปกครองประเทศของลาวมีสภาพคล้ายกับจีนมากขึ้นคือ การเปิดโอกาสเสรีทางการค้า และเป็นความหวังที่จะก้าวขึ้นมามั่นคงมั่งคั่งทางเศรษฐกิจอย่างนั้นบ้าง

พื้นฐานแล้วคนลาวส่วนใหญ่นั้นเข้าใจภาษาไทยได้ดีถึงแม้ภาษา จะใกล้เคียงกับภาษาอีสานแต่ก็จะพูดต่างกัน อย่างไรก็พอจะจับใจความทำความเข้าใจด้วยกันได้อยู่ นอกจากนั้นความเข้าใจวัฒนธรรมไทยดีจนไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากความ รวมถึงการกินอยู่ ความชื่นชมนิยมดารานักร้องเป็นแบบเดียวกับคนภาคอีสานของเรา เราจะเห็นได้ว่ามีนักธุรกิจคนไทยมากมายข้ามไปทำธุรกิจที่ลาว และมีคนไทยเก่งๆรับเชิญเข้าไปช่วยงานด้านการบ้าน การเมืองให้กับรัฐบาลลาวก็ไม่น้อย 

 

มองดูบ้านเมืองของลาวแล้วเป็นประเทศเล็กๆที่เงียบสงบ การค้าการขายง่ายๆ ในเวียงจันทน์เองนั้นก็มีสภาพเหมือนต่างจังหวัดในภาคอีสานบ้านเรา แต่อาจจะดูไม่ทันสมัยเท่า บ้านเมืองของลาวนั้นดูจะห่างจากการพัฒนาเทียบกับกรุงเทพฯแล้วไม่น้อยกว่า 30 ปี ตึกสูงแทบจะมีไม่เกินเจ็ดชั้น พื้นที่ยังทิ้งไว้รกร้างมากมาย ร้านค้ายังคงรูปแบบเก่าย้อนอดีตกันได้

ถามว่าชาวลาวเข้าใจเรื่องความทันสมัยหรือไม่ เห็นกับความเจริญและอยากพัฒนาเติบโตหรือเปล่า ทุกคนตอบเหมือนกันว่า ความเข้าใจเรื่องการพัฒนานั้นมีเต็มเปี่ยม แต่ขาดบุคลากร และกำลังทรัพย์ในการพัฒนาเบื้องต้นเพื่อออกตัวก่อนที่จะพัฒนาด้วยตัวเอง

ในความคิดของผมแล้วการมองตลาดใกล้บ้านเราอย่างนี้ เป็นไปได้มากที่จะเข้าไปพัฒนาศักยภาพของตลาด การพัฒนาร่วมในรูปแบบรัฐต่อรัฐ การประสานงานในเชิงรัฐแต่ลงมือทำงานด้วยระบบเอกชน เพื่อสร้างความคล่องตัว ลาวเองนั้นสามารถหาเงินพัฒนาประเทศจากการสนับสนุนในระบบประเทศได้ไม่ยาก การส่งความช่วยเหลือที่เราควรจะมีการนำเสนออย่างเป็นรูปแบบ จะช่วยสร้างตลาดทั้งการพัฒนาแรงงาน การพัฒนาวิธีการบริโภคเพื่อกลายเป็นตลาดรองรับในอนาคตได้ดี

บางทีของดีๆใกล้ตัวก็ทำให้เราละเลยได้ ดีที่รัฐบาลยุคนี้อย่างน้อยก็ยังมีการให้ความร่วมมือทางการค้าเพิ่มขึ้นแต่สิ่งสำคัญก็คือ ความจริงจังต่อเนื่อง รวมไปถึงการทำอย่างไรให้มีโครงการต่อเนื่องที่มีภาคประชาชน เข้าไปร่วมเพื่อรองรับแผนงานต่างๆด้วย

การพัฒนาร่วมระหว่างบ้านเมืองในเขตนี้ดูอาจจะไม่ทันสมัย ตัวเลขการค้าการพัฒนาไม่สูง แต่กลับหมายถึงการสร้างความสัมพันธ์ความสันติสุขให้กับภูมิภาค และส่งผลให้เศรษฐกิจภาคประชาชน ร้านค้าร้านรวงรายย่อย มีความสุขกับการค้าการขายต่อเนื่องยาวนาน ถึงไม่ได้ตัวเลขก็รับบุญไปโขอยู่ไม่น้อยขอรับ.