เริ่มจากการอ้างอิงถึงประเทศที่มีระบบแฟรนไชส์ที่แข้มแข็งที่สุดในโลกก็คือ อเมริกานั่นแหละครับ สำหรับประเทศสหรัฐอเมริกานั้นแต่เดิมมีหน่วยงานรับผิดชอบเรื่องของการเก็บข้อมูลด้านระบบแฟรนไชส์ที่บ้านเขาจะต้องมีการขึ้นทะเบียนผู้ประกอบการด้านนี้

แต่ภายหลังจาก Department of Commerce (DOC) ได้ยกเลิกการพิมพ์เพื่อเผยแพร่จำนวนแฟรนไชส์ซีที่ทำระบบ แฟรนไชส์ในประเทศไป ก็เลยต้องเดือดร้อนนักวิจัยที่จะต้องเลือกใช้ข้อมูลที่หลากหลายของประเภทของระบบข้อมูลเจ้าของธุรกิจที่เราเรียกว่า แฟรนไชส์ซอร์ มาประมาณการการขยายตัวของภาวะธุรกิจ วิธีการที่ใช้ในปัจจุบันก็คือ การใช้จำนวนของแฟรนไชส์ซอร์ที่มีในสหรัฐอเมริกาทั้งหมดตั้งเป็นตัวเลขหลักขึ้นมาก่อนแล้วจึงใช้จำนวนนั้นสรุปเปรียบเทียบกับข้อมูลย้อนหลังต่อปี

เพื่อเป็นการอ้างอิงถึงการเติบโตของระบบแฟรนไชส์ ดังนั้นการใช้ตัวแปรที่ทำการศึกษาก็จะต้องคำนวณ ผลต่างของจำนวนระบบแฟรนไชส์ที่ตั้งขึ้นมาใหม่ และที่ต้องออกไปจากธุรกิจแฟรนไชส์ (net effect of entry and exit) เป็นตัวเลขหลักเพื่อประเมินจำนวนที่ยังคงอยู่ปัจจุบัน และเห็นภาพรวมของการเติบโตโดยรวม
 

 

สรุปว่า การเติบโตของจำนวนระบบแฟรนไชส์ที่ตั้งขึ้นมาใหม่นั้นสามารถใช้เป็น ตัวชี้วัด หรือ Indicator ของการเติบโตของธุรกิจระบบแฟรนไชส์โดยทั่วไปได้

ในปีที่แล้วธุรกิจแฟรนไชส์ของไทยหดตัวลงไปจาก 504 บริษัทคงเหลือเพียง 368 บริษัท ก็ยังเป็นคำถามที่น่าสนใจว่า จริงๆแล้วเศรษฐกิจของบ้านเรานั้นไม่ดี หรือมีปัจจัยด้านอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง อย่างไรก็ตามสำหรับปีหน้าคาดการณ์ว่า เราน่าจะมี

ธุรกิจแฟรนไชส์รายใหม่ไม่น้อยกว่า 40 ธุรกิจเข้ามาเพิ่มเติมธุรกิจในระบบ และจะมีโอกาสส่งผลให้ระบบแฟรนไชส์ในปีหน้าเติบโตไม่น้อยกว่า 17% อย่างแน่นอน ภาวะแฟรนไชส์ไทยที่มีจำนวนของธุรกิจลดลงส่งผลให้ทางเลือกการลงทุนน้อยลง ซึ่งมีข้อสังเกตว่าคนสนใจลงทุนในระบบแฟรนไชส์ในประเทศเรานั้นมีไม่น้อยแต่ละมีกลุ่มที่มีความพร้อมในการควักกระเป๋าเปิดธุรกิจแต่ละปีสูงถึง 30,000 กว่าคน

แต่ปัญหากลับไปตกอยู่ที่ว่า ธุรกิจกว่าครึ่งนั้นยังมีความพร้อมในด้านการจัดการไม่เพียงพอต่อความต้องการของนักลงทุนเหล่านั้นเรียกได้ว่าเรานั้นขาดแคลนธุรกิจแฟรนไชส์ไปเสียแล้ว