การสร้างธุรกิจให้กลายเป็นแฟรนไชส์นั้น ดูเหมือนจะต้องผ่านวิธีการที่เสมือนหนึ่งตัวดักแด้ของผีเสื้อก็ประมาณกัน เพราะต้องมีการเก็บตัวซุ่มเงียบสร้างระบบธุรกิจรวมถึง การพิสูจน์ความสำเร็จให้ได้ให้เห็นจริงจังเสียก่อน หลังจากนั้นค่อยสยายปีก กลายเป็นผีเสื้อสวยงามพร้อมที่จะเริงร่าไปกับสายลมของการแข่งขันธุรกิจ
 

เมื่อถึงวันนั้นจะสร้างเครือข่ายสาขาทางธุรกิจก็สามารถทำได้อย่างมั่นคง ยิ่งการวางรูปแบบธุรกิจได้ดีมากเท่าไร ผลที่จะได้รับจากการประสบความสำเร็จเชิงแฟรนไชส์นั้น ก็มีมูลค่ามากกว่าที่คาดไว้มากนัก และนี่คือสิ่งที่เสมือนตอกย้ำความคิดที่ว่า ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่นั้นต้องได้มาจากการลงทุนที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น และเรื่องนี้ไม่มีคำว่าฟลุ๊ค มาเป็นเรื่องหลัก มากับดวงได้แต่ไม่แน่จริงไม่ลงมือจริงจัง ความสำเร็จจากระบบแฟรนไชส์คงยังห่างไกล
 

 

เรื่องของการทำความเข้าใจในวิธีการสร้างแฟรนไชส์นั้นไม่ใช่เข้าใจกันง่ายๆ เรียนรู้รับฟังกันสองสามชั่วโมงแล้วไปขยายผลสร้างแฟรนไชส์อย่างนั้น ก็ดูจะเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ เรื่องของการเรียนรู้ธุรกิจหรือวิธีการสร้างแฟรนไชส์ต้องใช้เวลาไม่น้อยทีเดียว เริ่มจากการทำความเข้าใจในรูปแบบของการสร้างธุรกิจ และแนวทางที่สามารถพัฒนา ให้เป็นระบบแฟรนไชส์ได้นั้นเป็นอย่างไร (Concept design and implementation )

แล้วก็ต้องทำความเข้าใจถึงการวิเคราะห์องค์ประกอบธุรกิจ ที่เข้าข่ายที่จะกลายสภาพเป็นระบบแฟรนไชส์ได้ (Business Analysis) รวมทั้งการเข้าใจเรื่องของการจดทะเบียน การรักษาสิทธิ์ด้านเครื่องหมายการค้า (Trade mark registration) ที่เป็นหัวใจของธุรกิจ นอกจากนั้นการเรียนรู้เรื่องของต้นทุน 
 

 

การสร้างระบบธุรกิจแฟรนไชส์และการออกแบบเอกสาร เช่น สัญญา รวมถึงเอกสารนำเสนอแฟรนไชส์ (Costing and design of Franchise Agreement Disclosure Document) ก็ต้องลงลึกบ้างพอสมควร รวมทั้งวิชาว่าด้วยการสร้างเครื่องมือประกอบการขายแฟรนไชส์ (Sales material) ต้องเข้าใจเรื่องกฎหมายที่เกี่ยวกับแฟรนไชส์ เช่น การจดทะเบียนเงื่อนไขต่างๆ ของบริษัทที่เป็นธุรกิจแฟรนไชส์ (Franchisor registrations) โดยเฉพาะรูปแบบข้อบังคับต่างๆ ในต่างประเทศ 

 

ถึงแม้ว่าในประเทศของเรายังอยู่ในระยะขั้นต้นของ การออกกฎหมายแฟรนไชส์ก็ตาม เรื่องที่สำคัญอีกอย่างคือเรื่องของ การบริหารความรู้ผ่านกระบวนการอบรมที่ต้องมีคู่มือของธุรกิจ ดังนั้นการเข้าใจวิธีการสร้างคู่มือธุรกิจ (Franchise Operations Manual, Franchise Training Manual) ก็กลายเป็นเรื่องจำเป็นขึ้นมา จากนั้นการเข้าใจในเรื่องการบริหารงานขายงานตลาดแฟรนไชส์ (Franchise marketing)

รวมถึงการทำกิจกรรมไม่ว่าการออกงานแสดงสินค้า (Trade Shows and Expos) ก็ล้วนแต่มีรายละเอียดที่จะมีข้อแตกต่างจากธุรกิจทั่วไป ต้องเข้าใจเทคนิคการคัดเลือกคนที่สนใจร่วมทุนกับเราด้วย เพราะการเลือกแฟรนไชส์ซี (Recruiting franchisees) ที่ถูกต้องก็เท่ากับวางรากฐานความสำเร็จให้ธุรกิจไปด้วย

 

 

ยังมีเรื่องของวิธีการบริหารธุรกิจ ที่เมื่อเปิดเป็นระบบแฟรนไชส์แล้วก็ยังต้องเรียนรู้เข้าใจด้วย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการบริหารสาขาแฟรนไชส์ซีด้วยข้อมูลระบบสารสนเทศ การสร้างเอกสารต่างๆ เพื่อการบริหารงานแฟรนไชส์ (Franchise documentation) แล้วยังต้องรู้วิธีการที่จะช่วยเหลือแต่ละสาขาจากสภาวะการแข่งขัน ทำอย่างไรจึงจะสู้กับคู่แข่งได้ (Competitors analysis) การบริหารงานทีมงานหรือเรื่องของวิธีการขยายธุรกิจพร้อมกับ เทคนิคการขายธุรกิจแฟรนไชส์ก็ยิ่งต้องเรียนรู้ ไม่อย่างนั้นสร้างแฟรนไชส์มีทั้งระบบ มีทั้งวิธีการที่ดีซึ่งล้วนแต่ต้องใช้เม็ดเงินลงทุนสูงทั้งนั้น ถ้าหากพอถึงเวลาขายแฟรนไชส์ กลับขายไม่เป็นอันนี้จะมาเรียกว่า กรรมเก่า ก็คงไม่ได้

ยังไม่พอเท่านั้นการที่เราเริ่มสร้างแฟรนไชส์ได้มากสาขาปัญหาที่ตามมาก็คือ เราเองจะรักษามาตรฐานของธุรกิจไว้ได้อย่างไร ยิ่งมากคนก็ยิ่งมีวิธีการทำงานที่แตกต่างซึ่งเทคนิคการตรวจสอบ การบริหารคุณภาพก็จำเป็นที่ต้องเรียนรู้เข้าใจไปด้วย
 

 

เรื่องทั้งหมดก็ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งเท่านั้นที่เล่าให้ท่านทุกท่านเพื่อเห็นว่า จริงๆ แล้วหลักการสร้างระบบธุรกิจแฟรนไชส์นั้นไม่ใช่อยู่ๆ ก็ลุกขึ้นมาเปิดขายแฟรนไชส์กันเลย ทำกันแบบเรียกว่าถ้ามีคนซื้อก็จบกันไป การทำธุรกิจรูปแบบอย่างนั้นก็คงไม่จำเป็น ต้องมีการเก็บค่าธรรมเนียมกันให้ป่วยการ 

 

ยิ่งถ้าได้มองภาพการสร้างระบบแฟรนไชส์ที่ทั้งยาก และก็เสี่ยงต่อความสำเร็จด้วยแล้วก็จะยิ่งเพิ่มความเข้าใจกระบวนการ ในการบริหารองค์กรที่เป็นแฟรนไชส์มากขึ้น เรื่องทั้งหมดที่เล่ามาเขาเรียนกันในสถาบันจริงจัง คงจะจบก็ตรงที่ว่าใครสนใจก็ติดต่อไปที่ มหาวิทยาลัยศรีปทุมได้เลยครับ เรื่องอย่างนี้สถาบันการศึกษาเขายินดีให้ข้อมูลเต็มที่ครับผม