ปิรามิด

ขึ้นด้วยคำว่า ปิรามิดหลายคนก็นึกภาพ สิ่งก่อนสร้างขนาดใหญ่รูปทรงสามเหลี่ยมกลางทะเลทราย และเผลอนึกภาพเห็นเงาของอูฐเดิน ตะคุ่ม ตุคุ่มขึ้นมาทันที แต่คราวนี้ยังไงก็ไม่ได้ตั้งใจจะชวนไปเที่ยวอียิปต์ครับ เพียงแต่จะเล่าเรื่องความคิดแผลงๆ ของคนที่ไม่เข้าใจระบบแฟรนไชส์แล้วมาทำแฟรนไชส์ สร้างจุดชวนเชื่อบนผลประโยชน์ที่คิดง่ายๆ ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่แปลกที่ยังมีคนเข้าไปติดบ่วงมากมาย
          คำว่า ปิรามิด นั้นน่าจะเป็นคำที่ดีที่แสดงถึงอารยธรรมที่ก้าวหน้าของมนุษย์ที่มีมาเป็นพันปี ให้เห็นถึงความตั้งใจของคนที่จะเอาชนะธรรมชาติแม้กระทั่งเรื่องของการเกิดแก่เจ็บตาย การสร้างความเชื่อของการเกิดใหม่และนำเอาศาสนกิจมาเป็นศาสตร์ความรู้ที่พัฒนาขึ้นอย่างน่าทึ่ง แต่เมื่อมาใช้กับธุรกิจที่มีลักษณะการสร้างรูปแบบการจัดการบนความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ อาศัยว่าคนเริ่มต้นมีสิทธิ์ในการสร้างสมาชิกและสร้างผลประโยชน์จากค่าสมัครเหล่านั้นต่อเนื่องกันไป เรียกได้ว่ากินกันเป็นทอดๆ โดยไม่ได้มีธุรกิจที่แท้จริง หรือสินค้าที่สร้างประโยชน์จริง หารายได้จากการสร้างสมาชิกมากกว่า รูปแบบอย่างนี้เมื่อนำมาวาดลงบนกระดาษว่าใครอยู่บนสุดแล้วสร้างสมาชิกต่อเนื่องรูปร่างของภาพที่ได้จะคล้ายเป็นสามเหลี่ยมแนวตั้งแบบเดียวกับรูปสามเหลี่ยมปิรามิดนั่นเอง

          การหลอกลวงด้วยวิธีนี้หลายคนยังจำเรื่อง แชร์ชม้อย และอีกหลายแชร์ได้ ที่นำความคิดที่อ้างว่าเป็นการลงทุนบนการซื้อรถบรรทุกน้ำมัน แล้วให้แต่ละคนที่ลงทุนมีสิทธิ์หาสมาชิกเข้ามาเพิ่มใหม่และเพื่อจะได้ส่วนแบ่งจากกำไรที่นำไปลงทุน วิธีนี้เท่ากับลงทุนโดยไม่ต้องทำอะไรเลยซึ่งเรื่องทั้งหมดไม่ใช่เรื่องจริงและเข้าข่าย การหลอกลวงต้มตุ๋น

          เรื่องแปลกก็คือ การคิดหารายได้โดยไม่ต้องลงทุนนั้น ยังมีคนเชื่อและเข้าไปร่วมลงทุนได้มากมาย
          การหลอกลวงแบบนี้สร้างความเสียหายต่อเศรษฐกิจโดยตรง ทำลายความคิดด้านดีๆ ของธุรกิจ และทำให้คนเกิดความโลภผิดทาง ทำลายความสัมพันธภาพที่ดีต่อบุคคลที่ชวนกันเข้าสมาชิก ทำลายความตั้งใจการทำงานที่ยืนอยู่บนแนวความคิดที่ ต้องสร้างประโยชน์จึงเกิดรายได้

          วันนี้ธุรกิจที่ไม่ใช่ธุรกิจของจริงแบบนี้ แอบเข้ามาใช้ชื่อว่า ระบบแฟรนไชส์แล้วครับ

          การลงทุนแบบนี้จะใช้วิธีการชักชวนว่า ผู้ลงทุนไม่ต้องทำงานเลย ไม่ต้องเปิดร้านด้วยตัวเอง เพียงแต่ลงทุนแล้วบริษัทกลางจะเป็นคนเปิดร้านให้ ได้กำไรเท่าไรก็แบ่งกันไป นอกจากนั้นคนลงทุนให้ไปหาสมาชิกเข้ามาเพิ่มในระบบแล้วก็จะได้รับผลประโยชน์การการหาสมาชิกใหม่ที่เพิ่มขึ้นด้วย

          คำถามง่ายๆ ที่จะเกิดขึ้นก็คือ แล้วถ้าร้านที่บริษัทกลางไปดำเนินการให้ขายไม่ได้ ขาดทุน ต้องปิดตัวแล้วจะทำอย่างไร แล้วสมาชิกใหม่นั้นจะแน่ใจได้ว่าจะเกิดกำไรในธุรกิจจริง ที่สำคัญเมื่อลงทุนแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าร้านที่เป็นธุรกิจจริงๆ นั้นมีจริงหรือเปล่า การคืนผลประโยชน์นั้นมากมายตามมาที่ว่านั้นมาจากกำไรของธุรกิจหรือว่าได้มาจากค่าสมาชิกที่หามานั่นแหละ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นไม่ช้าก็หมดลดหายไปอย่างแน่นอน แล้วจะทำอย่างไรต่อไป

          ใครที่อ่านมาถึงตอนนี้แล้ว ยังไม่เข้าใจว่าธุรกิจแฟรนไชส์นั้นเป็นอย่างไร ก็ต้องกำชับอีกครั้งว่าแฟรนไชส์นั้นเป็นรูปแบบของการลงทุนในธุรกิจที่ต้องมีความมั่นคงระดับหนึ่งอาศัยที่มีความเชี่ยวชาญเฉพาะ มีวิธีการการบริหารอย่างเป็นระบบ รวมทั้งธุรกิจมีสินค้า ตรายี่ห้อที่มีการยอมรับสำหรับคนกินคนใช้เป็นที่รู้จัก สรุปง่ายๆ ได้ว่าการลงทุนแฟรนไชส์ คือการลงทุนที่ต้องลงแรงทำงานด้วยเหมือนกับซื้อธุรกิจมาทำงาน กลายเป็นอาชีพเป็นชีวิต ไม่ใช่งานอดิเรก หรือการลงทุนหุ้น การทำธุรกิจแฟรนไชส์ต้องสามารถขยายธุรกิจได้ มีความมั่นคงและยั่งยืนด้วยระบบประสานงานกันระหว่างสมาชิกในกลุ่มและการจัดการของแฟรนไชส์ซอร์ผู้ก่อตั้ง

          เมื่อเทียบกันแล้วระหว่าง ปิรามิด ที่เป็นธุรกิจหลวมๆ ไม่ว่าจะเป็นการตั้งใจมาหลอกหรือไม่เข้าใจก็แล้วแต่วิธีการแบบนี้เข้าขั้นผิดกฎหมายด้วย การแยกแยะธุรกิจแฟรนไชส์ของจริงกับที่ไม่ใช่นั้นยังเป็นปัญหาของสังคมบ้านเราที่ยังไม่มีหลักเกณฑ์ออกมาชัดๆ ความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นนั้นมีซ้ำแล้วซ้ำอีก มีผู้เสียหายมากมายและก็ยากที่จะเข้าไปจัดการ คนที่มีความรู้และเข้าใจก็ไม่ตกเป็นเหยื่อง่ายๆ แต่ก็ยังมีคนที่เข้าใจผิดไปอีกมาก นับเป็นมูลค่าเสียหายมากมาย

          ก็หวังว่า กฎหมายแฟรนไชส์ที่พยายามสร้างกันขึ้นมาจนจะเข้าสองปีแล้วจะได้รับการพิจารณาเสียที ยิ่งนานวันก็ยิ่งหมดความหวังลงไม่รู้จะมีโอกาสพัฒนาธุรกิจแฟรนไชส์ให้ถูกต้องและเติบโตในทิศทางที่ถูกต้องหรือไม่ จริงๆแล้วคนเก่งๆ บ้านเราด้านนี้มีมากมายควรที่จะจัดการให้สำเร็จในเร็ววัน เอาอย่างไรก็ว่ากันมา เก่งน่ะไม่กลัวแต่ที่กลัวเพราะว่าท่านช้านั่นเอง

อ้างอิงจาก อ.พีระพงษ์ กิติเวชโภคาวัฒน์