ไม่เก็บค่าแฟรนไชส์ดีจริงหรือ?
 

 

ปกติผมคือคนหนึ่งละครับที่ ผลักดันระบบธุรกิจอนาคต ด้วยคำว่าแฟรนไชส์ ที่เป็นรูปแบบการทำงานแบบประสานประโยชน์ของ กลุ่มสมาชิก และมีการสร้างระบบงาน การจัดการอย่างมีขั้นตอนโดยบริษัทแม่ เป็นผู้รักษามาตราฐานของระบบงาน และคุณภาพ ภาพพจน์ โดยรวมและแน่นอนจะต้องเกิดค่าใช้จ่ายด้วยเหตุนี้สมาชิกในระบบแฟรนไชส์ก็จะต้อง แบ่งกันออกค่าใช้จ่ายมาเป็นรูปแบบของการ จ่ายค่าธรรมเนียม หรือ Fee ที่เรียกว่า ค่ารอยัลตี้ Royalty หรือแปลหยาบๆว่า ค่าภักดี ซึ่งเป็นค่าสมาชิกต้องจ่ายโดยทั่วไปเป็นรายเดือน นั่นแหละครับ
 

การสร้างระบบแฟรนไชส์ อย่างไรก็ยังเป็นธุรกิจที่มุ่งหวังกำไร แต่เป็นการสร้างกำไรของความยุติธรรมทุกฝ่าย และ คำนึงความเป็นไปได้ทางธุรกิจ จุดสำคัญคือ ความจริงใจต่อสมาชิก นักธุรกิจเหมือนกัน ทำงานในระบบเดียวกัน ไม่จริงใจ ไม่เปิดเผย ไม่นานก็พังทั้งระบบ
 

การสร้างระบบงานแฟรนไชส์ จะไม่จบแค่เพียงการขายแฟรนไชส์ เก็บค่าแรกเข้าแล้วสิ้นสุด หน้าที่ของเจ้าของตราสินค้า หรือ เจ้าของระบบธุรกิจ ที่เรียกว่า แฟรนไชส์ซอร์ แต่จะมีหน้าที่ประคองรักษาระบบงานในทุกด้าน คอยสนับสนุนสร้างความสำเร็จให้ระบบงานในแต่ละสาขา โดยที่มีผู้ลงทุนในระบบที่เป็นสมาชิก เรียกว่า แฟรนไชส์ซี เป็นผู้ออกแรงด้วยความตั้งใจ ระบบทั้งระบบก็จะเดิน ความผูกพันระหว่างสาขาเกิดขึ้นโดย ธรรมชาติ เป็นการผูกพันที่เป็นเรื่องของสินค้าที่ร่วมกันจำหน่าย ทุกอย่างในธุรกิจจะอยู่บน มาตรฐาน และความสำเร็จร่วมกัน
 

แน่นอนการดำเนินการดังกล่าวต้องมีค่าใช้จ่าย แล้วถ้ามีใครซักคน มาบอกคุณว่า แฟรนไชส์ของเขาไม่มีค่า ฟี ไม่เก็บค่าแรกเข้า คุณจะคิดอย่างไร เชื่อมั๊ยครับ
 

อาจเป็นไปได้ที่จะมี ระบบงานแฟรนไชส์แบบใหม่ ที่ไม่ต้องมีค่าแฟรนไชส์ ที่มักเก็บจากยอดขาย แต่ต้องให้แน่ใจรับรู้ได้ว่า เจ้าของระบบแฟรนไชส์จะรักษาความเป็นธุรกิจ ที่มีมาตราฐาน จะคอยบริหารสาขา โดยมีงบสนับสนุนมาจากส่วนใด ถ้าเป็นการซ่อนค่าใช้จ่ายไว้ในสินค้าวัตถุดิบ แล้วในระยะยาวจะมีใครลดต้นทุนโดยซื้อของจากที่อื่น ลดคุณภาพสินค้า ทำให้ภาพพจน์โดยรวมของทุกคนในระบบเสียหายได้หรือไม่  หรือ  จะขายกันแล้ว  โบกมืออำลาในวันรุ่งขึ้นกันเลย เพราะ ไม่ต้องมาพะวงแฟรนไชส์ซี กันอีกแล้วเพราะไม่ต้องเก็บค่าใช้จ่ายอะไรกันอีกแล้ว อย่างนี้มีให้เห็นกันมากในตลาดนะครับ

 

สำหรับผมแล้ว การสร้างระบบแฟรนไชส์แบบนี้ ต้องระวังให้ดี คิดให้ดี เราต้องการระบบธุรกิจที่ให้ความสำเร็จทั้งระยะสั้น และระยะยาว เสียเงินทั้งทีแล้วยังได้สุกๆดิบๆ แถมร้อนจนเจ็บปาก สู้อดมื้อกินมื้อดีกว่าไหมเอ่ย

อ้างอิงจาก อ.พีระพงษ์ กิติเวชโภคาวัฒน์