นักธุรกิจ vs นักธุรโกย ต่างกันอย่างไร 
 

เชื่อว่าหลายคนเคยเจอคน 2 ประเภทมาแล้ว นักธุรกิจ กับ นักธุรโกย เป็นพวกหวังรวยเร็ว ไม่มั่นคง ทำธุรกิจตามกระแส เห็นคนอื่นทำก็ทำตาม แรกๆ พอได้เงิน สุดท้ายเจ๊งไปตามกัน ส่วนนักธุรกิจจะมองการณ์ไกล ลงทุนเพื่อความยั่งยืน
 

ยกตัวอย่างทีมงานไทยแฟรนไชส์เซ็นเตอร์เคยสัมภาษณ์ผู้ซื้อแฟรนไชส์ “คาเฟ่ อเมซอน” 2 คน ทั้งสองมีมุมมองในการทำธุรกิจที่เหมือนกัน บอกเหตุผลที่ซื้อแฟรนไชส์คาเฟ่อเมซอน เพราะความมั่นคง มีความยั่งยืนระยะยาว อีกทั้งแบรนด์คาเฟ่ อเมซอน มีความแข็งแกร่ง เกือบทุกคนรู้จัก ขายได้ง่าย ระบบแฟรนไชส์คาเฟ่อเมซอนมีความพร้อมครบทุกด้าน ทั้งทีมการตลาด จัดส่งวัตถุดิบ ทีมซอฟต์แวร์ ไอที ทีมดีไซน์ เป็นต้น เปิดร้านแล้วไม่เหนื่อย ไม่ยุ่งยาก
 

 

แฟรนไชส์ซีคาเฟ่อเมซอนทั้งสองคน เป็นคนมีเงิน ใช้เงินตัวเองซื้อแฟรนไชส์ราวๆ 3 ล้านกว่าบาท คนหนึ่งเป็นครูสอนประจำ แต่ชอบดื่มกาแฟอเมซอนเป็นประจำ ได้เห็นลูกค้าเข้ามาซื้อกาแฟไม่ขาดสาย จึงคิดอยากซื้อแฟรนไชส์มาเปิด เพราะมีความมั่นคง ระบบแน่น มีรายได้ระยะยาว เนื่องจากระยะสัญญา 6 ปี ตอนนี้เธอเปิดแฟรนไชส์ไปแล้ว 3 สาขา 
 

ส่วนอีกคนเป็นเจ้าของแฟรนไชส์ไอศกรีม “Duca'tim ดูคาติม” มีสาขามากกว่า 150 สาขาทั่วประเทศ ทำรายได้เดือนละ 4 ล้านบาท บอกเหตุผลที่ซื้อแฟรนไชส์กาแฟอเมซอนทั้งที่เธอมีรายได้ดีขนาดนี้ เพราะระบบแฟรนไชส์คาเฟ่อเมซอนดีมาก เป็นแบรนด์ระดับประเทศ คนส่วนใหญ่รู้จักกันเป็นอย่างดี หากจะกินกาแฟก็ต้องอเมซอน คิดว่าขายได้แน่ๆ ในระยะยาว เปิดร้านใหม่ๆ ขายได้วันละ 200 แก้ว เธอยังมองว่าคนยังไม่รู้จัก ถ้ารู้จักขายได้มากกว่านี้อย่างแน่นอน คนนี้คิดจะเปิดอีก 2-3 สาขา สาขาเดียวไม่พอ ถ้าอยากมั่นคงต้องเปิดหลายสาขา เพราะดูยอดขายและรายได้ของแต่ละสาขาเป็นที่น่าพอใจ

 

แฟรนไชส์ซี 7-Eleven หรือ Store Business หลายๆ คนที่ไทยแฟรนไชส์เซ็นเตอร์เคยสัมภาษณ์มา ส่วนใหญ่พวกเขาจะเริ่มต้นทำธุรกิจอื่นมาก่อน โดยเฉพาะธุรกิจทำมาค้าขาย ให้บริการลูกค้า รวมถึงเคยเป็นพนักงานร้าน 7-Eleven มาก่อนStore Business ที่ประสบความสำเร็จยังเคยใช้บริการร้าน 7-Eleven มาก่อน บางคนใช้บริการเป็นประจำอีกด้วย จึงทำให้พวกเขาหลงรักแบรนด์แฟรนไชส์ 7-Eleven รู้ว่าซื้อแฟรนไชส์ 7-Eleven ไปเปิดแล้ว มีลูกค้ารองรับ ขายได้ สร้างรายได้ มีความมั่นคงอย่างแน่นอน (ต้องขึ้นอยู่ทำเลเปิดร้านด้วย) ปัจจุบันบางคนมี 1 สาขา บางคน 2 สาขา บางคน 3 สาขา

 

มาดูผู้ซื้อแฟรนไชส์อีกกลุ่มที่เคยสัมภาษณ์มา ตอนนี้เจ๊งไปแล้ว เป็นพวกซื้อแฟรนไชส์แบบฉาบฉวย หวังผลระยะสั้น ซื้อแฟรนไชส์ตามกระแส อยากได้เงินเร็ว เห็นธุรกิจไหนคนทำเยอะก็อยากทำตาม สุดท้ายแข่งขันเอง ลูกค้าเบื่อเร็วอีก เพราะสินค้าเกลื่อนไปหมด ขายไม่ได้ ก็ทยอยปิดร้านตามๆ กัน เช่น ร้านชา 25 บาท/แก้ว, OK 20, ย่างให้, ร้านสะดวกซัก Washcoin, ดารุมะ ซูชิ เป็นต้น ผู้ซื้อแฟรนไชส์เหล่านี้ไม่มองระบบแฟรนไชส์ แต่ไปมองผลกำไรสั้นๆ ที่จะได้รับ 
 

 

อีกหนึ่งธุรกิจที่คนแห่ทำตามกันเยอะ ก็คือ ต้นไม้ด่าง แรกๆ ราคาเป็นล้าน มาตอนนี้เหลือไม่ถึงหลักพัน สุดท้ายก็น่าจะพากันตายหมด หวังรวยตามกระแส แต่ที่เห็นได้ชัดเจนอีกกรณี คือ “ร้านหมาล่าชาบู” เขตห้วยขวาง ไม่คึกคักแล้ว แห่ปิดกิจการจำนวนมาก เหตุเปิดร้านแข่งกัน เห็นคนหนึ่งเปิด ก็เปิดตาม หวังโกยเงินจากลูกค้า ในขณะที่ลูกค้ามีจำนวนเท่าเดิม
 

สรุปก็คือ คนเป็นนักธุรกิจเลือกทำธุรกิจที่มีความยั่งยืน แม้ว่าจะรวยช้า แต่มีความมั่นคงและยั่งยืน ถ้าเป็นการซื้อแฟรนไชส์ก็จะเลือกแฟรนไชส์ที่ชอบ ทำแฟรนไชส์ที่ใช่ ให้ระบบทำงานแทน มีโอกาสประสบความสำเร็จ และมั่นคงมากกว่าเลือกธุรกิจตามกระแส คนแห่ทำ หวังรวยเร็ว สุดท้ายแข่งกัน เจ๊งไปด้วยกัน บางธุรกิจหลอกลวงโกงผู้ลงทุนอีกต่างหาก 

 

นักเขียน

คุณมนตรี ศรีวงษ์ (อ๊อฟ)