ส่อง!กลยุทธิ์ แก้ปัญหาคนเร่ร่อน 4,000 คนในกรุงเทพฯ


ภาพจาก goo.gl/images/bk7adY

 

ปัญหาคนเร่ร่อนในประเทศไทยยังไม่รุนแรง แสดงว่าแก้ไขได้ ไม่ควรปล่อยให้ขยายใหญ่โตจนเกินการแก้ไข โดยมีคนเร่ร่อนประมาณ 4,000 คนเท่านั้น คนไทยทุก ๆ 1,421 คนจึงจะมีคนเร่ร่อน 1 คน แต่ทางราชการก็ยังส่งเสริมสวัสดิการจำกัดมาก สังเกตจากงบประมาณที่น้อยมากของกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ ซึ่งไม่เพียงพอที่จะช่วยคนเร่ร่อน  ดร.โสภณประมาณว่างบประมาณเพื่อการแก้ไขปัญหานี้เป็นเงินเพียงปีละ 730 ล้านบาท ภายในเวลาไม่กี่ปี ประเทศไทยก็จะแทบไม่เหลือคนเร่ร่อนเลย

 

ในเช้าวันอังคารที่ 22 มกราคม 2562 เวลา 10:00 น. ดร.โสภณ พรโชคชัย ประธาน ศูนย์ข้อมูลวิจัยและประเมินค่าอสังหาริมทรัพย์ไทย บจก. เอเจนซี่ ฟอร์ เรียลเอสเตท แอฟแฟร์ส (www.area.co.th) ในฐานะประธานมูลนิธิอิสรชนช่วยเหลือคนเร่ร่อน ได้จัดแถลงข่าวถึงข้อค้นพบเกี่ยวกับคนเร่ร่อนหรือผู้ใช้ชีวิตในที่สาธารณะในเขตกรุงเทพมหานคร อยุธยา และสมุทรสาคร

 

ทั้งนี้ ดร.โสภณ ได้แนะนำคณะกรรมการมูลนิธิซึ่งประกอบด้วย ดร.โสภณ ในฐานะประธานกรรมการ รองประธานคือนางวิไลพรรณ หลวงยา เหรัญญิกคือนางสาวเหมพรรษ บุญย้อยหยัด และกรรมการอื่นๆ ประกอบด้วย นายยิ่งเกียรติ  เหล่าศรีศักดากุล นางมัทนา อัจจิมา และนางเยาวเรศ ราชเกสร  ส่วนเลขาธิการคือนางอัจฉรา สรวารี

 

ในช่วงแรกของการนำเสนอ นางอัจฉราแถลงสรุปตัวเลข สถานการณ์คนไร้ทีพึ่ง ปี 2561 โดยระบุว่า ณ สิ้นปี 2561 มีผู้ใช้ชีวิตในที่สาธารณะซึ่งอยู่ในที่สาธารณะของกรุงเทพมหานครจำนวน 3,993 คน เพิ่มขึ้น 363 คน หรือเพิ่มขึ้นราว 10 % จากปี 2560 ซึ่งอาจมองว่าไม่มากเท่าไหร่ แต่ภาพปัญหาชัดเจนมากขึ้น เนื่องมาจากการจัดระเบียบเมือง ที่ส่งผลกระทบ ชัดเจน ผู้ใช้ชีวิตในที่สาธารณะ หรือคนเร่ร่อน ที่เคยรวมกันอยู่ไม่กี่แห่ง เช่น แถวพาหุรัด สนามหลวง คลองหลอด แต่พอเกิดการจัดระเบียบแทนที่จะช่วยพวกเขาได้ แต่กลับทำให้คนเร่ร่อนกระจัดกระจายตามที่ต่างๆ เช่น ตามสถานีรถไฟฟ้า BTS ตามสวนสาธารณะต่างๆ หรือไปตามต่างจังหวัดในปริมณฑล สมุทรสาคร อยุธยา ปทุมธานี เป็นต้น

ภาพจาก goo.gl/images/RYWV33

 

ดร.โสภณ กล่าวว่าการที่มูลนิธิอิสรชนมุ่งเน้นการแก้ไขปัญหาของคนเร่ร่อนนั้นเพราะพวกเขาเป็นกลุ่มชายขอบที่สุดในสังคมไทย มีผู้ให้ความสนใจช่วยเหลือน้อยมาก เช่น หากเทียบจากการบริจาคช่วยเหลือหมาแมว ยังมีคนสนใจบริจาคมากกว่า  คนเร่ร่อนได้รับการเข้าใจผิดว่าเป็นคนที่งอมืองอเท้าคล้ายพวกขอทาน แต่ขอทานเป็นอาชีพที่ไม่สุจริตทางหนึ่ง เป็นการละเมิดสิทธิเด็ก เป็นอาชญากรรม และเป็นการเข้ามาขอทานจากประเทศเพื่อนบ้าน  คนที่ออกมาเร่ร่อนนอนข้างถนน คงต้องมีปัญหาทางเศรษฐกิจและจิตใจอย่างรุนแรง หรือหมดทางเลือก เพราะในชีวิตจริงคงไม่มีใครอยากนอกข้างถนนเช่นนี้

ปัญหาสำคัญของคนเร่ร่อนประการหนึ่งก็คือมีคนเร่ร่อนจำนวนมากไม่มีบัตรประชาชน ทำให้ไม่ได้รับสวัสดิการแห่งรัฐ กลายเป็นประชาชนชายขอบ เข้าไม่ถึงสวัสดิการต่างๆ นั่นเอง  ยิ่งในกรณีเจ็บป่วยทั้งทางกายและทางจิต ก็ยิ่งทำให้พวกเขาประสบความยากลำบาก ดังนั้นอายุขัยของคนเร่ร่อนจึงมักสั้นกว่าปกติ ในขณะที่ประชากรไทยมีอายุขัยอยู่ประมาณ 75.1 ปี https://bit.ly/1nk5eRW) แต่คนเร่ร่อนน่าจะมีอายุขัยต่ำกว่านี้มาก  ดร.โสภณเชื่อว่าอาจมีอายุประมาณไม่ถึง 50 ปี  อย่างไรก็ตามในกรณีสหราชอาณาจักร ผลสำรวจล่าสุดเมื่อสิ้นปี 2561 พบว่าคนเร่ร่อนอังกฤษมีอายุขัยเฉลี่ยเพียง 44 ปีเท่านั้น https://bit.ly/2HqdjJb)