เรื่องของการพัฒนาแฟรนไชส์ที่กล่าวถึงเมื่อคราวที่แล้วนั้น ผมได้พูดถึงการปรับเรื่องราวหลายอย่างเพื่อให้แนวทางการพัฒนาสนับสนุนเป็นไปในทางเดียวกัน โดยเปรียบเทียบเป็นขาเตาสามข้าง เพราะถ้าที่วางของเตามีไม่ครบสามด้านนั้นเราก็ไม่สามารถจะใช้งานวางอะไรได้เลย


ส่วนไอ้เจ้าขาเตาทั้งสามขาที่ว่า ผมก็บอกต่อว่าต้องมีด้านแรกคือ เรื่องของรัฐที่จะเข้ามาเกี่ยวข้องไม่ว่าจะเป็นการสนับสนุนระบบแฟรนไชส์ให้มีตัวตนจริงจังด้วยการสนับสนุนและการสร้างเครื่องมือมาควบคุมเป็นกฎเกณฑ์ให้เด่นชัด เพื่อให้ระบบของแฟรนไชส์เป็นกระบวนการลงทุนที่มีหลักการได้รับการเชื่อถือมากขึ้น มีบทลงโทษสำหรับผู้ที่ตั้งใจทำผิดเพื่อผลประโยชน์ส่วนตนให้ชัดเจน และสามารถแยกได้ว่าใครเป็นใครในการเปิดขายแฟรนไชส์


ส่วนที่เป็นขาที่สองของเตาแฟรนไชส์ ก็คือ เรื่องของการพัฒนาระบบการให้ทุนของสถาบันการเงินที่จะเข้ามาผลักดันรูปแบบการลงทุนที่มีเงินเข้ามาสนับสนุนให้กับนักลงทุนรายย่อยอย่างถูกทาง และมองภาพการให้เงินทุนกับระบบการลงทุนรายย่อยแบบนี้ในกระบวนวิธีที่ถูกต้องซึ่งเท่ากับสร้างศักยภาพเพิ่มให้กับนักลงทุนมีโอกาสที่จะลงทุนในธุรกิจแฟรนไชส์ขนาดใหญ่มากขึ้น

ยิ่งลงทุนกับแฟรนไชส์ที่มีการลงทุนสูงมีความพร้อมในการขยายธุรกิจก็ทำให้เกิดความมั่นคงของธุรกิจที่ลงทุน ไม่ว่าเจ้าของแฟรนไชส์และผู้ร่วมลงทุนในการซื้อแฟรนไชส์ก็ต่างได้ประโยชน์ขึ้นทันที และขาเตาอันสุดท้ายก็คือ เรื่องของการสร้างความรู้ความเข้าใจให้กับทั้งนักสร้างธุรกิจแฟรนไชส์ และนักลงทุน ระบบธุรกิจนี้ต้องมีความรู้เป็นตัวนำ ทั้งการบริหารการตลาดที่มุ่งเน้นไปในเรื่องของการสร้างตราและการรับรู้ของผู้บริโภค ความรู้ในเรื่องการจัดการกับระบบงานที่ต้องใช้ในการบริหารสาขา และความรู้ด้านแฟรนไชส์โดยตรง เพื่อจะได้ทำให้ถูกต้องและพัฒนาได้จริง 

การสร้างขาเตาทั้งสามด้านนั้นจะต้องสร้างไปพร้อมกันก็จริงแต่ความยากง่ายที่จะเกิดขึ้นนั้นอาจจะต่างกัน บางทีเราเองก็คงต้องมุ่งสร้างอะไรด้วยสังคมเองขึ้นมาก่อน บางอย่างอาจจะต้องใช้เวลาและรอองค์ประกอบให้สมบูรณ์ขึ้นมาก่อนด้วย มีเรื่องของการสร้างความรู้ความเข้าใจนี่แหละที่ผมว่าเราน่าจะสร้างได้เลย ความรู้ด้านแฟรนไชส์อาจจะต้องมีให้ทั้งผู้สร้างและผู้ซื้อ และรวมผู้ที่เกี่ยวข้องในงานแฟรนไชส์


ดูไปแล้วจะเห็นว่าการสร้างหลักสูตรแฟรนไชส์สำหรับผู้เรียนนั้นในประเทศไทยถึงแม้ว่าจะมีการจัดการอบรมมาบ่อยพอสมควรแต่ส่วนใหญ่เรียกได้ว่า เป็นโครงการเฉพาะซึ่งมีข้อด้อยอยู่อย่างหนึ่งก็คือ การรับสมัครจำเป็นต้องมีการคัดเลือกเนื่องจากมีงบประมาณจากหน่วยงานค่อนข้างจำกัด รวมถึงการออกแบบหลักสูตรนั้นเน้นไปที่ตัวของผู้ที่เป็นเจ้าของธุรกิจที่พยายามจะปรับองค์กรให้เป็นธุรกิจระบบแฟรนไชส์เสียมากกว่า

ปัญหาก็คือ ถ้าเป็นผู้สนใจในระบบธุรกิจอย่างนี้แต่ยังไม่ได้ทำธุรกิจล่ะจะไปเรียนที่ไหนก็ไม่มีการเปิดโอกาสให้เลย รวมทั้งถ้าหากผู้ที่ทำงานด้านนี้อาจจะเป็น ผู้จัดการโครงการ หรือรับผิดชอบฝ่ายการตลาดงานขายที่เกี่ยวข้องกับโครงการแฟรนไชส์ของบริษัท

รวมถึงผู้ที่เป็นผู้บริหารธุรกิจที่เป็นระบบสาขาจะหาความรู้ด้านแฟรนไชส์ต่อเนื่องก็ยังไม่มีที่จะไปร่ำเรียนเพิ่มเติม รวมทั้งในสถาบันการศึกษาก็ยังไม่มีสถาบันไหนเอาจริงเอาจังเปิดเป็นคอร์ส การศึกษาด้านแฟรนไชส์เสียที รอกันไปรอกันมา


วันนี้ปัญหาเหล่านั้นก็พอจะบรรเทาไปบ้างเนื่องจากสมาคมธุรกิจแฟรนไชส์และเอสเอ็มอีไทย ที่เรียกสั้นๆว่า FSA หรือสมาคมธุรกิจแฟรนไชส์ ของบ้านเราได้ร่วมมือกับมหาวิทยาลัยศรีปทุมก็ได้เปิดหลักสูตรมินิเอ็มบีเอ ด้านการบริหารธุรกิจแฟรนไชส์(Mini MBA in Franchise Management) ขึ้นมาเพื่อเป็นการสร้างมาตรฐานการเรียนการสอนความรู้ด้านธุรกิจแฟรนไชส์

โดยมุ่งเน้นการศึกษาเชิงปฏิบัติมากกว่าเน้นเนื้อหาเอาแต่วิชาการเข้าว่าจึงเน้นผู้สอนต้องเป็นผู้เข้าใจงานแฟรนไชส์จริงจังหรือเป็นผู้ประกอบการด้านนี้โดยตรง การเปิดหลักสูตรครั้งนี้ถือว่าเป็นอีกก้าวสำคัญของธุรกิจแฟรนไชส์อาจจะเรียกว่าช้าไปบ้างเมื่อเทียบกับประเทศข้างบ้านเราที่มีหลักสูตรแบบนี้มามากกว่า 7 ปีแล้วแต่ก็ยังดี มาช้าดีกว่าไม่มาจริงมั๊ยล่ะครับ


หลักสูตรดังกล่าวนั้นเหมาะสำหรับผู้ที่สนใจซึ่งก็ไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ประกอบการเท่านั้น อาจจะเป็นผู้ปฏิบัติงานในธุรกิจด้านแฟรนไชส์รวมถึงผู้ทีต้องการเรียนรู้เรื่องระบบแฟรานไชส์จริงจังก็สามารถเข้ามาศึกษาได้ ผมเองก็อยากให้ผู้ที่ทำงานด้านนี้ได้มาเรียนรู้ร่วมกันพร้อมกับพบปะคนในสายอาชีพเดียวกันเพื่อวันข้างหน้าจะได้สามารถแลกเปลี่ยนหรือช่วยเหลือกันได้มากขึ้น แต่ว่าเขาเรียนอะไรกัน อะไรที่เป็นเรื่องที่ต้องรู้ต้องเข้าใจในระบบแฟรนไชส์บ้างคงต้องคุยกันคราวหน้าอีกทีนะครับวันนี้หมดโควตาหน้ากระดาษแล้วก็ยกประโยชน์ให้จำเลยไปก่อนนะครับ....สวัสดี