ครั้งนี้จะขอยกเรื่อง “ ห่วงโซ่ธุรกิจ” มาเป็นหัวข้อที่ SMEs ไทยพึงต้องเตรียมตัวศึกษาหาข้อมูลไว้ให้เข้าใจอย่างลึกซึ้ง เพื่อที่จะได้ไม่พลาดพลั้งในการดำเนินธุรกิจหากจะมุ่งตลาดนอกประเทศไม่ว่าจะเรื่องส่งออกสินค้า  หรือย้ายฐานการผลิตสินค้าไปอยู่ในประเทศที่ต้นทุนค่าแรงถูกกว่า  มีวัตถุดิบป้อนอุตสาหกรรมได้มากกว่า ฯลฯ
 

เนื่องด้วยไม่ว่าในหลักการของการรวมกลุ่มเป็นประชาคมเศรษฐกิจอาเซี่ยน หรือ AEC จะดูสวยหรูว่าต่อไปนี้เราทั้ง 10 ประเทศจะรวมตัวกันเสมือนดังแผ่นดินเดียว  เป็นฐานการผลิตสินค้าให้กันและกันและจับมือกันค้าขายเป็นตลาดเดียวกันอย่างไรก็ตาม  แต่ที่ปฏิเสธไม่ได้ก็คือ  ความเป็นรัฐประเทศของแต่ละประเทศนั้นยังคงอยู่   ดังนั้นผลประโยชน์ของประเทศตนย่อมสำคัญกว่า  

เมื่อเป็นเช่นนี้มาตรการกีดกันสินค้าที่ไม่ใช่มาตรการทางภาษีศุลกากร [ Non Tariff  Barrier : NTB ] ที่แต่ละประเทศคู่ค้า  จะสรรหาวิธีการนำออกมาใช้หรือหาเหตุเป็นข้ออ้างไม่ให้สินค้าของประเทศอื่น  เข้าสู่ตลาดในประเทศของตนได้โดยสะดวก ย่อมมีแน่นอน  เช่น   วิธีการง่ายๆแค่เรื่อง   ทำให้รถขนสินค้าเสียเวลารอผ่านด่านบริเวณพรมแดนนานเป็นพิเศษสินค้าถึงมือลูกค้าช้ากว่ากำหนด  หรือกำหนดหลักเกณฑ์เรื่องมาตรฐานสินค้าที่จะสามารถเข้าสู่ตลาดประเทศอาเซียนที่ขณะนี้ยังไม่เป็นมาตรฐานเดียวกัน โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับสุขอนามัยและคุณภาพสินค้า